Υπάρχουν πέντ' - έξι μέρη που θέλω να δω πριν αποχαιρετήσω για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο (μάταιο για κάποιους, εγώ μια χαρά τον βρίσκω). Ενα απ' αυτά ήταν και το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, το νοτιότερο σημείο της Αφρικής, εκεί όπου βυθίστηκε ο Ιπτάμενος Ολλανδός και πέρασαν με κόπους και βάσανα ο Μαγγελάνος και ο Ντίαζ. Είχα ακούσει πως, αν ο καιρός είναι καλός, μπορείς να δεις μέχρι απέναντι τις χιονισμένες οροσειρές της Ανταρκτικής, αυτή την έσχατη Θούλη στους Αντίποδες.
«Πάμε στο Κέιπ Τάουν;» πρότεινα ένα βροχερό χειμωνιάτικο σούρουπο στην ερωμένη μου.
«Θα πάμε για σερφ;» με ρώτησε ειρωνικά - αναφερόταν προφανώς στη μακρά αποχή μου από την άθληση και τη γενικότερη καταπόνηση του μυϊκού συστήματος.
«Οχι, θα πάμε να δούμε φώκιες και πιγκουίνους, θα περιπλανηθούμε στους τόπους όπου έγραψαν τα βιβλία τους ο Κούτσι και η Γκόρντιμερ και θα φωτογραφηθούμε στο νοτιότερο κατοικημένο σημείο του κόσμου».
Η προετοιμασία για ένα ταξίδι με γεμίζει πάντα με έξαψη και προσδοκία, αισθάνομαι ξανά νέος, σχεδόν φοιτητής. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το αλλάζω με κανένα άλλο - εκτός ίσως από τον έρωτα.
Πήραμε το αεροπλάνο της Turkish Airlines και, ύστερα από μια σύντομη στάση στην Κωνσταντινούπολη, πετάξαμε για τη Νότια Αφρική. Είναι νυχτερινό το ταξίδι κι έτσι κοιμηθήκαμε στο αεροσκάφος. Υστερα από 10 ώρες προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Κέιπ Τάουν. Ηταν ένα φωτεινό κυριακάτικο μεσημέρι. Είχαμε αφήσει πίσω μας τον γκρίζο καιρό της Αθήνας και αφεθήκαμε να μας λούσει ο ήλιος και η αύρα του Ινδικού - ή του Ατλαντικού· εξαρτάται από πού φυσάει.
Είχα φροντίσει να κλείσω ξενοδοχείο μέσω Διαδικτύου, ένα art hotel, μια μινιατούρα αισθητικής στην καρδιά της πόλης, στη Long Street, εκεί όπου μαζεύονται τα βράδια οι τουρίστες στα μπαράκια με τις ταράτσες και τα τραπέζια έξω στο δρόμο. Το ξενοδοχείο μας, αποικιακού ρυθμού, λεγόταν Grand Daddy. Μας έδωσαν μια σουίτα στην πρόσοψη (είχα δηλώσει ζεύγος νεονύμφων για να κλείσω κάποιο καλό δωμάτιο - μια τακτική που ενίοτε αποφέρει καρπούς).
Από τη βεράντα του φαινόταν το όρος Table, το εμβληματικό αυτό βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη του Κέιπ Τάουν και όπου στην κορυφή του φτάνεις μ' ένα υπερσύγχρονο τελεφερίκ. Καθώς το κοίταζα, θυμήθηκα το δικό μας Table, την Τράπεζα με άλλα λόγια, που υψώνεται πάνω από το Διακοφτό στην ακτογραμμή του Κορινθιακού. Και όντως, τα δύο μέρη έμοιαζαν όχι μόνο στ' όνομα, αλλά και στη μορφή. (Στην Τράπεζα του Κορινθιακού έψαχνε ν' αγοράσει εξοχικό ο Σεφέρης όταν ζούσε τον παράνομο έρωτά του με τη Μαρώ.)
Το κέφι μου είχε φτιάξει υπέρμετρα -δεν μας είχε αναλάβει ακόμα τότε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- και ύστερα από ένα σύντομο ντους βγήκαμε να βρούμε ταξί για το τελεφερίκ του βουνού. Ηθελα να δω την πόλη από ψηλά.
Εξω από το ξενοδοχείο οι δρόμοι ήταν έρημοι, λες κι είχα βρεθεί στο Μεξικό εν ώρα μεσημεριανής σιέστας.
«Εδώ στο κέντρο δεν κατοικεί πια κανείς», με ενημέρωσε ο ρεσεψιονίστ. «Οι πλούσιοι μένουν στις βίλες τους έξω από την πόλη και οι ντόπιοι (οι μαύροι, εννοούσε) στις παραγκουπόλεις τους, μακριά από εδώ. Το κέντρο ζωντανεύει τις καθημερινές, ώσπου να κλείσουν τα μαγαζιά, κι ύστερα πάλι το βράδυ, όταν βγαίνουν οι τουρίστες».
Είχαμε έρθει σε μια πόλη-φάντασμα, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ηταν μια αίσθηση πρωτόγνωρη κι επομένως καλοδεχούμενη. Καμιά σχέση με τα στίφη της Βομβάης.
Πηγή www.kathimerini.gr
Ταξιδέψτε με το Travel Plan στο Λας Βέγκας
από 1.356€ το άτομο σε δίκλινο δωμάτιο
(αεροπορικό εισιτήριο - 5 διανυκτερεύσεις με πρωινό σε 5* ξενοδοχείο - μεταφορές)
Για περισσότερες πληροφορίες/κρατήσεις www.travelplan.gr