Επισκεφθείτε το πιο αυθεντικό κομμάτι του νησιού, με παραδοσιακά χωριά, μαγευτικά τοπία και υπέροχες παραλίες
Το σοφό τοπίο
Εδώ, κάπου 55 χλμ. από την πόλη της Ρόδου, συμβαίνει η αποκάλυψη. Σε μια στροφή του δρόμου η Λίνδος προβάλλει τη συγκλονιστική εικόνα της. Ενα γκρίζο κάστρο, με ένα ζωνάρι λευκά σπίτια και μια αμμουδιά με πολύχρωμες ομπρέλες στα πόδια της χερσονήσου. Είναι μια αποκάλυψη αυτού που λένε ότι οι αρχαίοι γνώριζαν καλά πως η καθημερινή θέα της ομορφιάς φτιάχνει τη ζωή και τη δημιουργικότητα των ανθρώπων.
Και η Λίνδος έχει εμπειρία αρχαία και ατμόσφαιρα σύγχρονη,όσο και αν στα σοκάκια της χτυπούν ακόμη τις οπλές τους τα γαϊδουράκια,το πιο πρόσφορο μεταφορικό μέσο για να ανεβεί ο επισκέπτης στην ακρόπολη, εκτός από τα ίδια τα πόδια του. Οι άνθρωποι και τα γαϊδουράκια περνούν μπροστά από τις βαριές αυλόπορτες που θυμίζουν ότι εδώ πάλεψε ο έρωτας και ο καβγάς με τη θάλασσα.Ηξεραν από παλιά τη ρότα για Βενετιά, Γένοβα και Μισίρι και προκαλούσαν την τύχη τους σκαλίζοντας πάνω στον σκληρό γρανίτη την πρύμνη ενός καραβιού- ήταν λένε βάση αγάλματος του γλύπτη Πυθοκρίτου,αυτού που δημιούργησε και την περίφημη Νίκη της Σαμοθράκης-,σύμβολο των πραγματοποιημένων ταξιδιών.
Ο οικισμός μοιάζει εσωστρεφής αλλά τελικά τον έχτισε πέτρα-πέτρα η εξωστρέφεια των εκάστοτε κατοίκων του. Η διάθεση για εξερεύνηση φουντώνει όταν ο ψαγμένος περιηγητής αποδεσμεύεται από τη Λίνδο και ταξιδεύει κατά τον Νοτιά,στην άλλη Ρόδο που βλέπει στην Ανατολή, από εδώ ως το Πρασονήσι,ακριβώς στο αντίθετο άκρο της Ρόδου από αυτό που βρίσκεται η πόλη, ένας κόσμος από αμμουδιές, παραδοσιακά χωριά και πολύχρωμους «αητούς» που ανεβάζουν τους εραστές της περιπέτειας ως τα ουράνια...
Βόλτα στην Ιστορία με ζωντανό «ταξί»
Κοντά στην πλατεία στην είσοδο της Λίνδου υπάρχει ο στεγασμένος χώρος στάθμευσης των γαϊδουριών, δεκάδων συμπαθητικών ζώων, πάνω από 100, που υπομονετικά σηκώνουν στις πλάτες τους τους επισκέπτες για να τους ανεβάσουν στην ακρόπολη. Οι ονηλάτες περιμένουν ακουμπώντας στα ζώα τους- οδηγούν δύο γαϊδούρια μαζί-, βοηθούν τους επισκέπτες να ανεβούν και πιάνουν το καπίστρι πηγαίνοντας μπροστά και οδηγώντας το «κονβόι» μέσα από τα στενά σοκάκια του οικισμού ως πάνω στην ακρόπολη, σε έναν βράχο 116 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, την κορυφή της χερσονήσου, όπου αιωρείται μεταξύ θάλασσας και ουρανού ο ναός της Αθηνάς.
Αυτό το δρομολόγιο που για τους επιφανείς ή τους απλούς τουρίστες αποτελεί το πιο ξεχωριστό «ενσταντανέ» του ταξιδιού τους ήταν καθημερινότητα για αιώνες, χιλιετίες καλύτερα. Από τότε που 50 κορίτσια, οι Δαναΐδες, οι κόρες του αργείου ήρωα Δαναού, ήλθαν από την Αίγυπτο και ίδρυσαν αυτή την πόλη που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα την αρχαϊκή εποχή, τον 7ο και τον 6ο π.Χ. αιώνα, προτού η Λίνδος μαζί με τις άλλες δύο αρχαίες πόλεις του νησιού, την Κάμειρο και την Ιάλυσο, ιδρύσουν στο άλλο άκρο την πόλη της Ρόδου. Τον 6ο αιώνα κυβέρνησε και ο τύραννος Κλεόβουλος ο Λίνδιος, ένας από τους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας, τον οποίο πάντα οι κάτοικοι της περιοχής θεωρούσαν συντοπίτη τους. Ακόμη και σήμερα λένε ότι ο ελαιώνας με τα αιωνόβια δένδρα κοντά στο χωριό Βάτι, νότια της Λίνδου, ήταν του Κλεόβουλου. Ο Κλεόβουλος μπορεί να άφησε να πλανάται επάνω από την περιοχή η σοφία του, και ειδικά οι ρήσεις του περί μέτρου, αλλά ίσως αυτές που κληροδότησαν τον θηλυκό χαρακτήρα του τοπίου, την ομορφιά του, που μοιάζει να εκπορεύεται από τα δύο λιμάνια εκατέρωθεν της χερσονήσου και να κολυμπά ήρεμα προς τα νότια, να είναι οι Δαναΐδες...
Οι πύλες της Λίνδου
Περπατώντας μέσα σε αυτά τα στενά σοκάκια της Λίνδου, μπροστά από ναούς με πέτρινα καμπαναριά (κεντρική εκκλησία της Παναγίας του 14ου αιώνα), δίπλα στα πεζούλια των καφέ και των μπαρ, οι πόρτες φαντάζουν ακόμη πιο μεγαλόπρεπες. Και βέβαια πίσω από κάθε τέτοια πόρτα υπάρχει και ένα αρχοντικό που μπορεί να είναι μεσαιωνικό, από τα χρόνια που ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου περιέβαλλαν με το τείχος του κάστρου τους τα αρχαιότερα μνημεία στην κορυφή του βράχου. Εκείνη την εποχή (15ος-17ος αιώνας) η Λίνδος γνώρισε τη δεύτερη ακμή της. Από το 1599 υπάρχει το παλιότερο σπίτι της Λίνδου, το αρχοντικό Παπακωνσταντή, αλλά και τα μεταγενέστερα χτίστηκαν στην ίδια περίπου γραμμή. Πίσω από την εντυπωσιακή εξωπορτιά με τον ψηλό «πυλιώνα» υπάρχει η κλειστή αυλή στρωμένη με «χοχλάκια» που δημιουργούν σχέδια με το παιχνίδι του άσπρου και του μαύρου. Και γύρω από την πόρτα του σπιτιού υπάρχουν ένα σωρό σχέδια και είναι πολύ αρμονική εικόνα να τα βλέπεις με φόντο τον βράχο με τα μεσαιωνικά τείχη. Και αυτές οι ωραίες εικόνες των εντυπωσιακών θυρών απλώθηκαν προς τα νότια, έτσι που ο επισκέπτης μπορεί να δει υπέροχες πόρτες στο χωριό Λαχανιά κυρίως αλλά και στην Κατταβιά και σε άλλα χωριά της Νότιας Ρόδου.
Η έκπληξη του Μαύρου Κάβου
Η παραλιακή, βασική αρτηρία πηγαίνει τώρα προς την Κατταβιά (11 χλμ.), αλλά κάπου εδώ παραμονεύει η έκπληξη. Είναι παράξενο να μιλάμε στη Ρόδο για κρυφές παραλίες, να όμως που υπάρχουν: η παραλία του Αγίου Γεωργίου και ο Μαύρος Κάβος, ένα εξωτικό τοπίο με αμμόλοφους και κρυστάλλινα νερά. Φτάνει εκεί ένας λαβύρινθος από χωματόδρομους που ξεκινά απέναντι από την εγκαταλελειμμένη καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου (8 χλμ. μετά τη διασταύρωση της Λαχανιάς) κάτω από τον «θόλο» των κυπαρισσιών. Στη διασταύρωση των χωματόδρομων (5 χλμ. από τον κεντρικό δρόμο) ο ένας αριστερά κατεβαίνει ως την άμμο της παραλίας του Αγίου Γεωργίου και ο άλλος δεξιά πηγαίνει για το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου- που έχει για καμπάνα μια παλιά οβίδα- και την κλειστή, μοναχική αμμουδιά του Μαύρου Κάβου με τα κέδρα.
Οι γειτονιές του Νότου
Στο Κιοτάρι υπήρχαν παλιά «καλίες», πρόχειρες καλύβες για τα θερινά μπάνια, αλλά τώρα υπάρχουν δωμάτια και σουίτες πολυτελών ξενοδοχείων. Από εδώ, κάπου 60 χλμ. από την πόλη της Ρόδου και 15 χλμ. από τη Λίνδο, αρχίζει η διαδρομή που τραβά κατά τον Νοτιά, στην άκρη του νησιού, δίπλα σε διαδοχικές παραλίες, ανάμεσα σε θερισμένα χωράφια, κυπαρίσσια και κτίσματα- μια εκκλησιά, αγροικίες, στρατώνεςπου άφησαν οι Ιταλοί στο πέρασμά τους από τα Δωδεκάνησα. Στην άλλη μεριά, κάθε τόσο οι παρακάμψεις δείχνουν την ενδοχώρα με τα χωριά, τα βουνά και τα δάση που δεν έχουν ακόμη καεί, όπου ζουν ελάφια, και τα ποτάμια στα οποία ζει ένα ενδημικό ψαράκι- μενία το λένε οι ντόπιοι-, δείγμα ότι η φύση και η ζωή εξακολουθούν εδώ να κάνουν τους κύκλους τους.
Η πρώτη παράκαμψη πηγαίνει για τον προστατευόμενο οικισμό του Ασκληπειού (4 χλμ.). Παραδοσιακά, λευκά σπίτια- καμαρωτά ή με «μεσά»-, στολισμένα εξωτερικά με υπέρθυρα και εντυπωσιακές καπνοδόχους και εσωτερικά με ονομαστά πιάτα από τη Μικρά Ασία αλλά και από εγχώρια εργαστήρια, συνωστίζονται στη σκιά του μεσαιωνικού κάστρου. Ανάμεσά τους η βυζαντινή εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου του 1060 (με ιπποτικές προσθήκες τον 14ο αιώνα) με εκπληκτικές τοιχογραφίες. Το παλιό ελαιοτριβείο στον αυλόγυρο της εκκλησίας έχει μετατραπεί σε θρησκευτικό και λαογραφικό μουσείο.
Η επόμενη παράκαμψη (4 χλμ. από το Κιοτάρι), λίγο πριν από το Γεννάδι (1 χλμ.), πηγαίνει για τους οικισμούς Βάτι (8 χλμ.), Προφύλια, Ιστρος (2 χλμ.), Αρνίθα (7 χλμ.) και Απολακκιά, στην άλλη πλευρά του νησιού, με τις φοβερές παραλίες Λιμνί και Φούρνοι, σπαρμένες αυτή την εποχή με ολάνθιστα κρινάκια, μπουκέτα ολόκληρα τοποθετημένα στο ανθοδοχείο της άμμου. Οταν βλέπεις έναν τέτοιο θαλερό ανθόκηπο φαντάζεσαι ότι αυτές οι παραλίες πρέπει να είναι απάτητες.
Η τελευταία παράκαμψη (8 χλμ. από το Γεννάδι) τραβά για Λαχανιά (3 χλμ.) και μετά για Μεσαναγρό (10 χλμ.), ένα κρυμμένο χωριό, που, όπως λένε, αγνοούσαν την ύπαρξή του ακόμη και οι Τούρκοι και δεν το είχαν γράψει στους φορολογικούς καταλόγους τους. Η Λαχανιά είναι ένα πολύ όμορφο χωριό με γοητευτικά σοκάκια και εντυπωσιακές αυλόπορτες. Χάνεται ο επισκέπτης στις εσωτερικές διαδρομές του, οι οποίες διανθίζονται με τις πινελιές που προσθέτουν στο παραδοσιακό προφίλ του οι καλλιτέχνες ιδιοκτήτες των σπιτιών.
Το σόου των «αετών» στο Πρασονήσι
Τελικά ο δρόμος φθάνει στην Κατταβιά και διακλαδώνεται αριστερά για την άκρη του νησιού, το Πρασονήσι (9 χλμ.). Και εκεί μένεις άφωνος. Μια λωρίδα άμμου- που ανάλογα με τις διαθέσεις της θάλασσας εμφανίζεται και εξαφανίζεται- χωρίζει δύο διαφορετικούς κόσμους: η συγκρατημένη θάλασσα της Ρόδου και το ορμητικό Καρπάθιο πέλαγος. Δεκάδες πολύχρωμα αλεξίπτωτα (kitesurf) αρμενίζουν στον ουρανό και άλλα τόσα ιστία των «σέρφερ» πετούν στις κορφές των κυμάτων. Το εκπληκτικό τοπίο και η δράση δημιουργούν συγκλονιστικές εικόνες. Καθώς ο ήλιος δύει από την πλευρά των κυμάτων, ένας αλεξιπτωτιστής κάνει μια θεαματική φιγούρα μέσα στον κατακόκκινο δίσκο και μετά προσθαλασσώνεται ανάμεσα στους ροδόχρωμους αφρούς. Αυτό είναι το καλύτερο ενθύμιο από ένα μοναδικό μέρος.
Πηγή: tovima.gr
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε travelplan.gr ή να επικοινωνήσετε με ένα από τα καταστήματα του δικτύου Travel Plan